برای بسیاری جای شگفتی است که چرا به رغم عرب ستیزی نژادپرستانه خوانندگان ایرانی تبار لس آنجلس نشین، آن ها خودشان را در اختیار ارتجاعی ترین و ضدایرانی ترین خاندان عرب، یعنی آل سعود قرار داده اند؟
ایران و سینمایش، معکوس آمریکا و هالیوودش هستند؛ اینجا کمتر فیلمی بر پایه‌ی قهرمان‌پردازی ساخته شده است، چون قهرمانانی فراتر از پرده‌ی سینما متولد شدند، زیستند، قیام کردند و به شهادت رسیدند.
در ابتدا باید با این پرسش شروع کنیم که قهرمان کیست و چه می کند؟ قهرمان شخصیت اصلی داستان یا فیلم است که علیه ظلم می جنگد و دشمنان را مغلوب می کند. به همین خاطر همه او را دوست دارند و می خواهند جای او باشند.
هنر هفتم، ابتدا و قبل از هر چیزی اسباب حیرت است و سعید ملکان، با درک دقیق و عمیق این مهم، مهمترین فیلم سی و هشتمین دوره جشنواره فجر را آفریده است. روز صفر در میانه فیلم های اغلب سرد و زیر صفر، حرارت را نزدیک به صد می رساند.
سینمای ایران، امسال با حاشیه‌های بیشتری به استقبال جشنواره فیلم فجر می رود. حاشیه‌هایی که اغلب، زاییده عدم انسجام راهبردی و فقدان هویت در این رویداد است. بارزترین نشانه بی‌هویتی و نبود راهبرد در برگزاری جشنواره فجر این است که این جشنواره هنوز به شکل مشخص و معینی از برگزاری دست پیدا نکرده است. یکی دیگر از حاشیه‌های ثابت جشنواره فجر، انتخاب و گزینش جنجالی فیلم ها و همچنین داوری غیر استاندارد و متزلزل است؛ به گونه‌ای که هر سال، اعتراضات فراوانی به انتخاب فیلم ها، نامزدهای معرفی شده و برگزیدگان جشنواره صورت می‌گیرد و شاید کمتر کسی از نتایج جشنواره فجر راضی باشد.
ترور سپهبد قاسم سلیمانی توسط آمریکا، فقط حذف فیزیکی یک شخصیت نظامی نبود؛ سلیمانی تجلی هویت، عظمت، قدرت و فرهنگ کشور ما محسوب می‌شد و آمریکا با این اقدام، گویی همه ایران را زخمی کرد.
ماجرای تحریم جشنواره های هنری فجر، شباهت بسیاری به «مک گافین» در سینما دارد. منظور از مک گافین، اتفاق یا عنصری در داستان یک فیلم است که باعث خودنمایی شخصیت ها و پیشبرد داستان می شود، اما در نهایت هیچ اهمیتی نداشته و به اصطلاح، «سرِکاری» است؛ مک گافین یعنی ایجاد تعلیق و هیجان با هیچ و پوچ! عنصری که در فیلم های آلفرد هیچکاک به وفور استفاده می شد.
سال 98 با حوادثی بهت برانگیز و حیرت آور آغاز شد؛ خروش سیل‌هایی بی‌سابقه و مرگبار که ده‌ها شهر از ایران را زیر آب بردند ، هراسی آخرالزمانی را در دل‌ها برانگیختند. حوادث ناگواری که برخی را بی‌خانمان و داغدار و کام سایر مردم را تلخ کرد. اما درمیان همه نقد و آراء منتشر شده درباره علل، زمینه‌ها و راه‌های مقابله و پیشگیری از سیل‌های خانمان برانداز، به نقش و کاربرد رسانه‌ها و به ویژه سینما و تلویزیون کمتر اشاره شد.واقعیت این است که هنر هفتم به خاطر قدرت رسانه‌ای و توان بازسازی واقعیت و توان پیش‌بینی آینده، قابلیت کاهش صدمات ناشی از بلایای طبیعی مثل سیل، زلزله، آتش سوزی‌های وسیع و... را دارد.
در تحریم جشنواره فیلم فجر ، وجه کمیک قضیه بر جنبه سیاسی آن غلبه دارد. از این نظر که اکثر تحریم کنندگان افرادی هستند که آثارشان رد شده است و معلوم نیست که آن ها چه چیزی را تحریم کرده اند!
«سونامی» اولین فیلم سینماییِ میلاد صدرعاملی با تقلید از آثار هالیوودی، یک فیلم ورزشیِ چشم نواز و خوش نما است. اما این تقلید، فقط در ظاهر فیلم یعنی صرفا در جلوه‌های بصری اتفاق افتاده وگرنه به لحاظ محتوا و فیلمنامه، با فیلمی خالی از حس و حال روبه‌رو هستیم. فیلم‌های ورزشی در هالیوود معمولا با هدف قهرمان‌پردازی، برانگیختن احساسات میهن‌دوستانه و یا حداقل در جهت القای قدرت اراده و روحیه ساخته می‌شوند. اما در «سونامی» نه تنها این شاخصه‌ها دیده نمی‌شود که این فیلم از همان وجوه تماتیک رایج در آثار دختر-پسری دو دهه اخیر کشورمان الگو گرفته است.
