یکی از مهمترین ویژگی­های انسان نسبت به حیوان زبان و توانایی سخنگویی اوست. از دیدگاه زبان شناسان معاصر،زبان یک امر صرفا"قراردادی نمی­باشد ،بلکه ارتباط با اندیشه و تفکر دارد.

مهمترین ارکان هر فرهنگی ،زبان آن ملت است.هویت ملی ما به زبان و خط ماست.بنابراین هر فرد ایرانی که نسبت به هویت ملی و فرهنگی خود احساس مسئولیت می­کند لازم است زبان فارسی را پاس دارد.

به عنوان یک ایرانی به نظرتان برای حفظ و پاسداری از زبان ملی چه باید کرد؟چگونه می­توان از ادب و فرهنگ فارسی پاسداری کرد؟

به صورت اختصار می­توان گفت اولین و مهمترین کار درست نویسی و درست گویی واژه­هاست.و ساختن واژه­های جذاب فارسی به جای واژه­های خارجی است.استفاده از واژه­های اصیل، به کارگیری ادبیات تمثیلی استفاده از اشعار و داستان­های غنی زبان فارسی که علاوه بر جذابیت و تاثیر گذاری می­تواند ابزار مهمی برای پاسداری از زبان فارسی باشد.همین گوهر گرانسنگ است که فردوسی می­گوید:

بسی رنج بردم در این سال سی

عجم زنده کردم بدین پارسی

اصل 15 قانون اساسی می­گوید: زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبان­های محلی و قومی در مطبوعات و رسانه­های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است.

زبان فارسی توانسته است بخش عظیمی از سرزمین­های جهان را تحت سیطره معنوی خود قرار دهد و برای ملت­ها فرهنگ و دین و معرفت به ارمغان آورد.شاعر می­گوید:

شکر شکنی شوند همه طوطیان هند

زین قند پارسی که به بنگاله می­رود

جای بسی خوشحالی است که گاهی بزرگان غیر ایرانی اشعار خود را به زبان فارسی می­سرودند و افتخار می­کردند.

اقبال لاهوری پاکستانی که نه زادگاهش ایران بود و نه زبان مادری­اش فارسی ،در اشعارش می­گوید:

چون چراغ لاله می­سوزم در خیابان شما

ای جوانان عجم جان من و جان شما

حلقه گرد من زنید ای پیکران آب و گل

آتشی در سینه دارم از نیاکان شما

وقتی ما ایرانیان می­بینیم و می­شنویم که در کشورهای هند و بنگلادش و پاکستان، سخنوران و نویسندگان افتخار می­کنند که در گفتار و نوشتار از اشعار سعدی و حافظ استفاده می­کنند،کشورهای افغانستان،تاجیکستان و ترکمنستان و... به راحتی اشعار رودکی و فردوسی را می­خوانند برخود می­بالیم

این میراث ارزنده زندگی پرفراز و نشیب و رویدادهای دشواری را پشت سر نهاده است گاهی دست­اندازی و حیله­بازی اروپائیان استعمارگر و حتی ایرانیان خود باخته را پشت سر نهاده و خم به ابرو نیاورده است.

همه ما نیاز داریم که زبان سعدی و حافظ را بهتر و بیشتر بخوانیم و بکار ببریم تا بتوانیم به نحواحسن این زبان را حفظ کنیم.

گاهی نگران آینده این زبانم .از گذشته تاکنون کلمات عربی بسیاری وارد زبان فارسی شده و حتی با تغییر معنا یا کاربرد آن در زبان ما جا افتاده است.

هم چنین دوران اوج سفرهای ایرانیان به فرانسه کلمات فرانسوی وارد زبان ما شد.کلماتی مثل:تمبر،سیمان،بلوار،پاساژو...

ویا سفر به کشورهای انگلیسی و روسی کلماتی مانند:

کابینت،کارتن،شکلات،شوفاژ،و...

زبان فارسی مثل همه زبان­های دنیا کلمات غیر فارسی دارد و در آینده نیز خواهد داشت.پس پاس داشتن فارسی به این معنا نیست که ما یک تعداد مشخص و واضح کلمه داشته باشیم، خیر.هیچ زبانی خالی از "وام واژه" نیست معمولا"در هر زبانی با ورود ابزارهای فنی و فناوری­های نوین ورود واژه­های بیگانه  در زبان ملی اتفاق می­افتد .مانند:تلفن ،اینترنت،چت،سایت،بانک،پست و...باید از استفاده بی­رویه آن پرهیز کرد.

رسالت مهم زبان فارسی این است که وسیله ارتباط مفاهیم بین گویندگان فارسی است و هم هویت فرهنگی و تمدن قوم ایرانی را مکتوب می­کند و به آیندگان می­سپارد و هم وسیله کامل و تمام عیار سخنگوی انسان با خویشتن خویش و راز و نیاز با معبود خودش می­باشد.

همچنین این روز "روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی" نیز نام­گذاری شده است.شاید برای خیلی­ها این پرسش باشد که چرا این روز؟ این دو مناسبت تجلیل و تکریم هویت و موجودیت ملی ما ایرانیان است.چرا که با اتکا به این داشته های غنی فرهنگی و هویت بخش است که در طول تاریخ نزد جهانیان به عنوان ملتی مستقل و صاحب اندیشه و فرهنگ شناخته شده و می­شویم