هفت کلمه در مورد گفت‌و‌گو‌های فنی

۱- گفت‌و‌گو‌های فنی یعنی چه؟ گفت‌و‌گو‌های فنی یعنی در یک توافق چه می‌دهیم و چه می‌گیریم؟

هر قانون و هر تصمیمی برای حکمرانی در سطح ملی متضمن درآمد یا هزینه‌ای برای کشور است!

توافق و مذاکرات در دوران دولت روحانی از حیث داده‌ها و ستانده‌ها خسارت محض بود. تنها آورده پدیده مذاکرات و توافق این بود یک جریان سیاسی دو بار در مورد شکل‌گیری دولت یازدهم و دوازدهم از مردم رأی بگیرد!

۲- برای توفیق در مذاکرات فنی لازم است مسئولان بیت‌المال در سه قوه یعنی نمایندگان، دیوان محاسبات سازمان بازرسی کل کشور و سازمان حسابرسی یک ضلع اعضای تیم فنی ایران باشند.

تا هر تصمیم فنی در مورد سازمان انرژی اتمی را در یک چرتکه‌اندازی دقیق بگویند چند تمام می‌شود.

مثلا در توافق برجام قرار شد ما چندین هزار سانتریفیوژ را از مدار خارج کنیم.

آب سنگین اراک را بتن‌ریزی کنیم و یا غنی‌سازی ۲۰ درصد را اکسید کنیم و...

اینها همه هزینه توافق بود. یک محاسبه ساده سرانگشتی نشان می‌دهد ما در اکسید کردن مقدار تولید غنی‌سازی ۲۰ درصد فقط ۱۸ میلیارد دلار ضرر کردیم. طرف آمریکایی حاضر نشده بود این مقدار اورانیوم غنی شده را بخرد یا ما در بازار جهانی بفروشیم یا حداقل در یکی از کشور‌های طرف توافق به امانت دپو کنیم!

۳- ما برای اطمینان دادن به طرف مقابل که نمی‌خواهیم بمب بسازیم غیر از فتوای رهبری و اقدامات فنی که هزینه‌بر نباشد راه‌های زیادی داریم نباید دیکته طرف مقابل را بپذیریم. ما باید بسته پیشنهادی خود را روی میز بگذاریم.

۴- هیئت فنی از ورود به دالان‌های تودرتو و گیج‌کننده باید پرهیز کند. انتظارات طرف مقابل از ما را ساده‌سازی کنند تا معلوم شود این معامله چند برای ما تمام می‌شود. اگر هزینه آن بیش از درآمدش است عطای آن را به لقایش ببخشند.

هیئت فنی ما نباید فراموش کنند یک ضلع گفت‌و‌گو یا به تعبیر درست‌تر تمام ضلع گفت‌وگوی آن طرف خزانه‌داری‌کل آمریکا است. آنها باید به این سؤال قبل از هر نشستی پاسخ دهند جای خزانه‌داری‌کل ایران در این گفت‌و‌گو کجاست؟

۵- هیئت فنی ما قبل از گرفتن یک تضمین عملی در توافقات، زیر بار هیچ تعهدی نروند.

تجربه برجام نشان داد اقدام برای توافق عملی تعهدات باید اول از سوی آمریکا صورت گیرد. آزادسازی پول‌های بلوکه شده ایران در آمریکا و دیگر کشور‌ها به عنوان پیش‌درآمد توافق باید روی میز گذاشته شود تا با توافق درباره آن معلوم شود طرف مقابل اصلا جدیتی در رسیدن به توافق دارد یا نه؟!

آمریکایی‌ها ساخت بمب را بهانه قرار داده‌اند. آنها می‌دانند ایران هرگز به سمت ساخت بمب نمی‌رود. بنابراین آنها دنبال اهداف دیگر هستند. به این بهانه می‌خواهند پیچ و مهره‌های صنعت هسته‌ای و آورده‌های علمی آن را در قلمرو پزشکی، کشاورزی، صنعت، تولید برق و انرژی و ... ابتدا شل کنند و سپس از کار بیندازند.

با این ترفند در گفت‌و‌گو‌های فنی باید برخورد شود. جلوی حرف‌های غیرفنی در گفت‌وگوی فنی را گرفت.

۶- گفت‌وگوی فنی فقط براساس چارچوب توافق باید روی مسائل هسته‌ای متمرکز باشد از ورود به حوزه‌های دیگر به بهانه مذاکرات هسته‌ای جلوگیری شود.

قرار نیست ما با توافق با آمریکایی‌ها، دوست شویم.

ملت ایران با آمریکایی‌ها مشکلات زیادی دارند. قرار نیست همه مشکلات با همین مذاکرات که نه به دار است و نه به بار حل شود.

۷- مدیریت زمان در گفت‌و‌گو‌های فنی مهم است طرف آمریکایی می‌خواهد اطمینان پیدا کند ما بمب نمی‌خواهیم بسازیم برای تضمین این اطمینان ما چند گزاره حقیقی داریم.

الف- ما عضو ان پی تی هستیم یعنی نمی‌خواهیم بمب بسازیم. گزارش‌های آژانس قبل از برجام و بعد از برجام سند این ادعاست.

ب- گزارشات مستمر نهاد‌های امنیتی آمریکا

ج- خروجی صلح‌آمیز صنعت هسته‌ای در حوزه صنعت، پزشکی، انرژی، کشاورزی و ...

د- اجازه نصب دوربین‌ها در مراکز هسته‌ای و شدیدترین کنترل‌های غیرعادی آژانس

هـ- از همه اینها مهم‌تر فتوای رهبری

پس ۹۰ درصد بحث‌های فنی در مورد تعهدات ما حل است باید ۱۰۰ درصد زمان به رفع تحریم‌ها و پایان نوع تهدید‌های طرف مقابل اختصاص یابد چه تحریم‌های ایران چه تحریم‌های شرکت‌ها و افراد و گروه‌هایی که از سوی آمریکا به بهانه تحریم به حقوق تجارت آنها تجاوز شده است.

باید به طرف مقابل تفهیم شود ساخت بمب اتمی در ایران فقط یک مدعی دارد آن‌هم رژیم صهیونیستی است که با دروغ‌پردازی و فریب سیاست خارجی آمریکا را به گروگان گرفته است تا زمانی که رژیم صهیونیستی در روابط توافق ایران و آمریکا اخلال می‌کند امکان دسترسی به حل مجادلات هسته‌ای صفر است.

ادامه این اخلال فقط هزینه دولت آمریکا و درآمد سیاسی نتانیاهو است.