هم‌افزایی وزارت بهداشت، بیمه‌ها و فیزیوتراپی در راستای سلامت جامعه ضرورت دارد

موضوعات مهم در ارتقای جایگاه فیزیوتراپی شامل توجه به فیزیوتراپی به‌عنوان یکی از ارکان درمان‌های غیر دارویی و توان‌بخشی در سیاست‌های کلان وزارت بهداشت است. همچنین باید سهم خدمات فیزیوتراپی در بیمه‌ها افزایش یابد تا مردم به خدمات با هزینه کمتر دسترسی پیدا کنند.

توسعه مراکز تحقیقاتی و همکاری با دانشگاه‌ها نیز ضروری است. ارتباط بین انجمن‌ها و مراکز پژوهشی می‌تواند به تولید دانش بومی و ارتقاء سلامت علمی در حوزه توان‌بخشی کمک کند.

همچنین توجه ویژه به فیزیوتراپیست‌های جوان از طریق حمایت‌های تحصیلی و بیمه‌ای می‌تواند عدالت درمانی را در مناطق کم‌برخوردار تقویت کند.

با توجه به روند سالمندی جمعیت کشور و پیشرفت‌های علمی، نقش فیزیوتراپی در پیشگیری از بیماری‌ها و آسیب‌ها اهمیت بیشتری پیدا کرده است. فیزیوتراپی که پیش‌تر در مرحله سوم درمان قرار داشت، اکنون در بسیاری از موارد به مرحله پیشگیری رسیده است. در زمینه ارگونومی، اصلاح وضعیت نشستن و ایستادن، فعالیت‌های ورزشی و ارتقاء سلامت حرکتی، فیزیوتراپی نقش حیاتی دارد.

هم‌اکنون، فیزیوتراپی یکی از ارکان اصلی پیشگیری از آسیب‌ها و بیماری‌هاست. برای مثال، شناسایی و درمان مشکلاتی همچون انحراف ستون فقرات، صافی کف پا یا انحراف زانو در سنین پایین می‌تواند از بروز مشکلات جدی‌تر در آینده جلوگیری کند و علاوه بر کاهش هزینه‌های درمانی، کیفیت زندگی افراد را بهبود بخشد.

جایگاه فیزیوتراپی در حال حاضر در پیشانی درمان قرار دارد. در گذشته این رشته در مرحله سوم درمان دیده می‌شد، اما امروز با توجه به تحقیقات جدید و نیاز‌های اجتماعی، فیزیوتراپی به مرحله پیشگیری و توان‌بخشی همزمان وارد شده است. این موضوع به‌ویژه با توجه به روند سالمندی جامعه ایران بسیار حائز اهمیت است.

مورد بعدی که می‌خواستم در مورد آن صحبت کنم، مشکلات و چالش‌های موجود در عرصه فیزیوتراپی است. یکی از مهم‌ترین مشکلات، پایین بودن تعرفه‌ها و عدم تناسب آنها با هزینه‌های واقعی خدمات فیزیوتراپی است. همچنین، بسیاری از خدمات فیزیوتراپی تحت پوشش بیمه‌های پایه نیستند، و این مسئله دسترسی مردم به این خدمات را کاهش می‌دهد.

مشکل دیگر، نبود نظارت کافی بر دخالت افراد غیرمتخصص در این زمینه است. در سال‌های اخیر شاهد رشد مراکز غیرمجاز بوده‌ایم که با عنوان‌های فریبنده فعالیت می‌کنند و به سلامت مردم آسیب می‌زنند.

این موارد به‌طور جدی مشکلاتی را برای فیزیوتراپیست‌ها و مردم ایجاد کرده است. در کنار این مشکلات، کمبود تجهیزات استاندارد و گرانی ابزار‌های تخصصی نیز مزید بر علت شده است. تحریم‌ها و نوسانات ارزی موجب شده‌اند که کلینیک‌ها برای خرید دستگاه‌های پیشرفته فیزیوتراپی با مشکلات زیادی مواجه شوند.

یکی دیگر از مشکلاتی که در حال حاضر با آن مواجهیم، کمبود فرصت‌های شغلی برای فارغ‌التحصیلان این رشته است. با وجود افزایش تعداد دانشجویان فیزیوتراپی، ایجاد مراکز جدید و ارائه فرصت‌های شغلی پایدار محدود است.

در پایان، برای رفع این مشکلات نیازمند همکاری سه‌جانبه بین وزارت بهداشت، سازمان‌های بیمه‌گر و انجمن‌های فیزیوتراپی در سطح استانی و کشوری هستیم تا بتوانیم خدمات باکیفیت‌تر و در دسترس‌تر را به مردم ارائه دهیم.

در نهایت اگر این چالش‌ها برطرف شوند، فیزیوتراپی می‌تواند به‌عنوان یک رشته علمی و پزشکی کاملاً کاربردی، نه تنها در پیشگیری، بلکه در درمان نیز نقش حیاتی ایفا کند.