وزارت بهداشت باید برنامه‌های بلندمدتی برای نهادینه‌سازی طب، تدوین کند

مصطفی تصمیمی: در بسیاری از موارد، گروه‌های جهادی به‌ویژه در بخش‌های پزشکی با محدودیت‌های قانونی و مقررات اداری مواجه می‌شوند. پیشنهاد می‌شود که دستگاه‌های دولتی و نهاد‌های نظارتی، فرآیند‌های صدور مجوز‌های پزشکی و درمانی را تسهیل کرده و قوانین مربوط به فعالیت گروه‌های جهادی در این زمینه اصلاح شود. به‌طور مثال، ایجاد کارگروه‌های تخصصی و کمیته‌های حمایتی در وزارت بهداشت و دیگر وزارتخانه‌های مرتبط می‌تواند به تسریع روند اجرای برنامه‌ها و فعالیت‌های جهادی کمک کند.

اکبر افتخاری: داروخانه‌های سنتی اگر به رسمیت شناخته شوند و زیر مجموعه وزارت بهداشت و دارو قرار بگیرند به اعتبار این صنف کمک می‌کند، بلکه می‌تواند از تخلفات و مشکلات موجود جلوگیری نماید. متاسفانه تاکنون موانع زیادی در این مسیر وجود داشته است.

یکی از مشکلات عمده این است که بسیاری از ادویه‌ها و دارو‌های گیاهی به صورت غیرمجاز از طریق سوپرمارکت‌ها و فروشگاه‌های مختلف به فروش می‌رسند. این موضوع نه تنها باعث کاهش درآمد عطاری‌ها می‌شود، بلکه اعتبار طب سنتی را نیز خدشه‌دار کرده و در نهایت منجر به سوء استفاده برخی افراد می‌گردد. این

مصطفی تصمیمی:طب سنتی ایرانی بخشی از هویت فرهنگی و تاریخی کشور است و می‌تواند مکمل ارزشمندی برای طب نوین باشد. این علم با قدمتی طولانی در ایران، در کنار طب جدید، می‌تواند در بسیاری از موارد راهکار‌های کم‌هزینه و مؤثری برای درمان بیماری‌ها ارائه دهد. متأسفانه هنوز نگاه‌ها به این حوزه در سطح ملی به اندازه‌ای که باید باشد، مثبت نیست. وزارت بهداشت باید برنامه‌های بلندمدتی برای نهادینه‌سازی طب سنتی در کنار طب نوین داشته باشد.

اکبر افتخاری: به نظر من، راه‌حل اصلی این است که با آموزش‌های تخصصی برای عطاری‌ها، این صنف به صورت قانونی و هدفمند فعالیت کند. همچنین همکاری با نهاد‌های مختلف از جمله وزارت بهداشت، بسیج و پایگاه‌های سلامت می‌تواند به توسعه این صنعت کمک کند. ایران با تاریخ طولانی در طب سنتی، باید جایگاه واقعی خود را در سطح جهانی پیدا کند و دارو‌های گیاهی ایرانی به رسمیت شناخته شوند.

مصطفی تصمیمی: در سطح ملی، باید این واقعیت را پذیرفت که گروه‌های جهادی نه تنها به عنوان یک نیروی مردمی، بلکه به عنوان یک بخش جدی و مؤثر در نظام سلامت و بهداشت کشور می‌توانند وارد عمل شوند. برنامه‌ریزی‌های کلان به گونه‌ای باید انجام گیرد که این گروه‌ها نه تنها در بحران‌ها، بلکه در شرایط عادی نیز به عنوان یک بازوی مکمل برای سیستم بهداشت و درمان کشور عمل کنند.