مشکل ما نخبگان این نیست که ایده نداریم، مشکل این است که کسی به ایده‌ها توجه نمی‌کند

بخش صنعت کشور با چه مشکلات و چالش‌هایی مواجه است؟

در صنعت ایران نگاه غالب هنوز سنتی است؛ بسیاری از مدیران و سرمایه‌گذاران ترجیح می‌دهند همان روش‌های قدیمی را ادامه دهند، چون ریسک کمتری دارد و سال‌هاست جواب داده است. به همین دلیل وقتی یک نخبه ایده‌ای نو مثل «لیچینگ با ید» یا روش‌های سبز فراوری طلا را مطرح می‌کند، معمولاً با جمله‌ای مثل «الان وقت هزینه کردن نیست» روبه‌رو می‌شود.

از طرفی به جوان‌ها کمتر اعتماد می‌شود. اگر همین ایده‌ها توسط یک شرکت خارجی ارائه شود، برایش بودجه و امکانات فراهم می‌کنند، اما وقتی از طرف نخبه‌های داخلی مطرح می‌شود، در بهترین حالت به آن بی‌توجهی می‌کنند. فاصله‌ی دانشگاه و صنعت هم این مشکل را تشدید کرده است؛ پژوهشگران مقالات علمی زیادی چاپ می‌کنند، اما به دلیل نبود دسترسی به معدن و کارخانه، امکان عملیاتی کردن ایده‌ها را ندارند.

در این میان چه عواملی بازدارنده هستند؟

نبود حمایت مالی و سرمایه‌گذاری خطرپذیر نیز یکی دیگر از موانع جدی است. در ایران کمتر شرکتی روی تحقیق و توسعه هزینه می‌کند و این باعث می‌شود بسیاری از ایده‌های ارزشمند یا خاک بخورند یا صاحبان آنها برای اجرای طرح به خارج از کشور مهاجرت کنند.

ترس از شکست نیز عاملی است که مانع نوآوری می‌شود. فرهنگ صنعتی ما هنوز شکست را نمی‌پذیرد، در حالی که تجربه نشان داده هر نوآوری بزرگ، حاصل چندین بار آزمون و خطاست. نتیجه این کم‌توجهی‌ها چیزی جز عقب‌ماندن از تکنولوژی روز دنیا، ادامه‌ی مشکلات زیست‌محیطی و در نهایت هدررفت منابع ملی نیست.