حمایت از نخبگان، عامل نوآوری و توسعه علمی و صنعتی در کشور

سرمایه گذاری روی نخبگان هزینه است یا سرمایه گذاری برای آینده؟

سرمایه‌گذاری روی نخبگان هزینه نیست؛ بلکه آینده‌سازی است.

هر مبلغی که برای حمایت از یک نخبه صرف می‌شود، در واقع چندین برابر به شکل نوآوری، اشتغال‌زایی و توسعه علمی و صنعتی به جامعه بازمی‌گردد. تجربه کشور‌های پیشرفته نشان می‌دهد که رشد پایدار آنها بدون اتکا به سرمایه انسانی ممکن نبوده است. در مقابل، بی‌توجهی به نخبگان به معنای از دست دادن نیرو‌های خلاق و متخصصی است که می‌توانند چرخ‌های اقتصاد و صنعت را به حرکت درآورند.

مهاجرت نخبگان نه تنها به معنای هدررفت هزینه‌های آموزشی است، بلکه کشور را از دستاورد‌های ارزشمند علمی و فنی آنها نیز محروم می‌کند. بنابراین، توجه به نخبگان باید نه به‌عنوان یک هزینه اضافی، بلکه به‌عنوان سرمایه‌گذاری مطمئن برای آینده ایران دیده شود.

چرا نخبگان ایرانی آینده خود را در خارج از کشور جست‌و‌جو می‌کنند؟

پاسخ را می‌توان در سه عامل اصلی جست‌و‌جو کرد: نبود فرصت‌های شغلی متناسب با تخصص، موانع اداری و ساختاری، و کمبود حمایت پایدار. بسیاری از نخبگان در ایران با این واقعیت روبه‌رو می‌شوند که مسیر پیشرفت علمی و حرفه‌ای‌شان محدود است و دستاوردهایشان کمتر به کار گرفته می‌شود. از سوی دیگر، شرایط اقتصادی و اجتماعی نیز انگیزه ماندن را کاهش می‌دهد. در مقابل، کشور‌های مقصد با ارائه حمایت‌های عملی، فرصت‌های پژوهشی گسترده و امنیت شغلی، آینده روشن‌تری پیش روی آنان قرار می‌دهند. نتیجه آن است که نخبه برای شکوفایی توانمندی‌های خود، ناگزیر مقصدی را انتخاب می‌کند که قدرش را بیشتر بداند.