مربیان شنا از ثبات شغلی برخوردار نیستند

برای گسترش ورزش شنا، بهترین راهکار آغاز آموزش از سنین پایین و در قالب مدارس است. آموزش و پرورش می‌تواند نقش کلیدی در این زمینه ایفا کند. اگر از همان ابتدا زیرساخت‌های لازم، مانند استخر‌های استاندارد در مدارس، فراهم شود، می‌توان آموزش شنا را به صورت پایه‌ای آغاز کرد. این فرآیند نیازمند برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری و زمان است؛ چرا که رسیدن به سطح قهرمانی یک‌شبه امکان‌پذیر نیست و باید به صورت تدریجی و اصولی انجام شود.

شنا یکی از ورزش‌های اصلی در سطح جهانی به شمار می‌آید؛ هم از نظر مدال‌آوری و هم از منظر تأثیر مثبت بر سلامت جسمی و روانی افراد در تمام سنین. این ورزش نه‌تنها در حوزه قهرمانی اهمیت دارد، بلکه نقش مؤثری در ارتقای سلامت عمومی جامعه دارد.

با این حال، مشکلات متعددی در مسیر توسعه این ورزش وجود دارد. یکی از مهم‌ترین آنها، نبود بیمه برای مربیان شنا است. بیشتر آنها بیمه تأمین اجتماعی ندارند و از ثبات شغلی برخوردار نیستند. در استخر‌های خصوصی نیز، پیمانکاران رفتار مناسبی با مربیان ندارند و امنیت شغلی آنها را تهدید می‌کنند.

در تهران، معمولاً آموزش شنا، تنها در تابستان انجام می‌شود و با شروع ماه مهر، بسیاری از مربیان بیکار می‌شوند. این در حالی است که می‌توان با همکاری میان مدارس و مربیان، زمینه شغلی مستمری برای آنها ایجاد کرد.

همچنین، نبود اتحادیه یا سندیکای فعال، برای مربیان شنا و نجات‌غریق‌ها، یکی دیگر از چالش‌های موجود است. جای خالی ساختاری برای حمایت صنفی و حقوقی، از این افراد احساس می‌شود.

در نهایت، بخش روابط عمومی و تبلیغات نیز می‌تواند نقش مهمی در ترویج این ورزش داشته باشد. نهاد‌های مختلف و ارگان‌های دولتی، می‌توانند با تشویق کارکنان خود به ورزش، به ویژه شنا، هم به سلامت جسمی آنها کمک کنند و هم مسیر سرمایه‌گذاری در این حوزه را هموار سازند.