به نظر من، صنف آجرکاری در حال حاضر مسیر راهبردی مشخصی ندارد. با اینکه آجرکاری باید به عنوان یک هنر ملی در کشور شناخته شود، مانند فرشبافی، هنوز توجه زیادی به آن نمیشود. برای پیشرفت، باید یک برنامه منسجم برای این صنعت وجود داشته باشد که جایگاه آن را مشخص کند و به آن رونق دهد.
خوشبختانه اخیراً به دلیل تغییرات در قوانین شهرداری و تمایل به ایرانیزه کردن نماهای ساختمانها، استفاده از آجر در طراحی نما بیشتر شده است. این روند باعث شده که آجرکاری به عنوان یک انتخاب مهم در معماری شهری شناخته شود.
بزرگترین مشکل، نوسانات قیمت متریال و مواد اولیه است که باعث میشود برنامهریزی برای پروژهها دشوار شود. علاوه بر این، به آجرکاری به عنوان یک هنر ملی همچنان توجهی نمیشود.
استادکارانی داریم که مهارتهای بینظیری دارند، اما متأسفانه تعداد کمی از آنها در مرمت بناهای تاریخی مشغول به کار هستند و بسیاری از آنها در تأمین معاش خود دچار مشکل هستند. این وضعیت باعث شده که این افراد نتوانند به شایستگی از هنر و تواناییهای خود بهرهبرداری کنند و عملاً فرصتهای شغلی مناسب برایشان محدود شود. نیاز است تا توجه بیشتری به این مسئله شود تا از این پتانسیلهای ارزشمند به درستی استفاده گردد.
وحید غفوری، مدیریت مجموعه عطر وحید:
مرتضی پرتوی، مدیریت مجموعه پرتوی یدک:
محسن گلخواه، مدیرمجموعه پارس کنترل پیشرو:
صدیقه پوربافرانی، مدیر آموزشگاه خیاطی جلوه هنر: